Առաջին հայտը Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետից է

Անցել է մեկ ամիս, ինչ աշակերտ բառը փոխարինել եմ ուսանողով, չնայած մայրիկը դեռ դպրոցը չի փոխարինել համալսարանով: Դարձել եմ ուսանող, բայց մնացել եմ նույն կրթահամալիրյան սովորողը. այն սովորողը, ում ճանաչում էին հարազատ մարդիկ, այն սովորողը, ում դեռ 70 հոգի չի ճանաչում, միգուցե պետք էլ չէ  Չգիտեմ ինչու, ուսանող բառն ինձ այդքան էլ հոգեհարզատ չէ, այն այնքան գուեղ, պայծառ ու անհոգ չի հնչում, ինչքան աշակերտը, այնքան հպարտ չի հնչում, ինչքան Սեբաստացին, ինչքան կրթահամալիրի սովորողը… Չեմ ուզում ինձ ներշնչել, տրամադրել վատը, բայց դպրոցը կարոտում եմ: Կարոտում եմ դպրոցյան միջոցառումները, ճամբարները, ճամփորդությունները, առավոտյան պարապմունքները, ամեն ինչը… Չնայած արդեն շրջանավարտ լինելուս, երբեք չեմ մոռանա իմ կրթահամալիրյան հիշողությունները, աշխարհի ամենալավ պահերն ու դրա համար էլ շարունակում եմ մասնակցել իմ էկո-հայրենագիտական մրցույթներին ու բացի ինձնից նաև մեջ եմ բերել իմ համակուրսեցիներին, որոնց հետ էլ ստեղծվեց թիմը, որոնց հետ էլ սկսվեց աշխատանքը ու որոնց հետ դեռ երկար ճանապարհ կա անցնելու  Թիմի նախնական ներկայացումն ու մեր հետագա անելիքը փորձեցինք ներկայացնել այս փոքր հոլովակում, խոստանալով, որ դեռ ավելին կտեսնեք  Բարի էկո-օր 

Տեսանյութը՝  այստեղ